Nasreddin Hoca’nın “Parayı Veren Düdüğü Çalar” adlı fıkrası, çocukların pazara gelen Hoca’nın etrafını sarmasıyla başlamaktadır. “Biri, ‘Hoca, bana bir düdük temin et!’ şeklinde talepte bulunmuş.” “Bana da, bana da!” diye eklemiş bir diğeri. Diğerleri de sırayla: “Ben de düdük talep ediyorum!” “Bana da bir tane!” diye ifade etmişler. Aralarından yalnızca biri Nasreddin Hoca’ya düdük parası takdim etmiştir. Hoca, parayı alarak pazara yönelmiş. Hoca, akşam pazara döndüğünde çocuklar etrafını sarmalamış. Her biri, düdük talebinde bulunmuş. Cebinden bir düdük çıkaran öğretmen, ödemeyi yapan çocuğa bu hadiyeyi takdim etmiş. Diğer çocuklar tek bir ağızdan haykırmış: “Peki ama, bizim düdüğümüz nerede?” Nasrettin Hoca gülümseyerek yanıtlamış: “Parayı veren düdüğü çalar.” Nasreddin Hoca, bir gün göl kenarına intikal eder. Elinde büyük bir kaşık yoğurt da bulunduruyor. Nasreddin Hoca, kaşığındaki yoğurdu göle dökmekte iken, köylülerden biri onu görüp şaşkınlıkla, “Hoca, ne yapıyorsun?” diye sormuştur. Hoca ise gülümseyerek yanıt vermiş: “Gölü mayalıyorum.” Adam, Hoca’ya dönerek gülümseyerek, “Hoca, devasa bir gölün gerçekten maya tutabileceğini düşünüyor musun?” şeklinde ifade etmiştir. Hoca, gülümsemesini bir an olsun kaybetmeden, “Peki ama ya tutarsa?” demiştir. Nasreddin Hoca’nın “Gönlüm Buna Razı Olmadı” fıkrası, kasabaya alışveriş yapmak üzere eşeğiyle yola çıkan Hoca’nın, kitap, elma, limon gibi bir hayli ağır eşyalar temin etmesiyle başlar. Elde ettiklerini devasa bir çuvalın içerisine yerleştirmiş. Çuvalı sırtına alarak eşeğine binmiş. Yolda seyyah Hoca’yı gören köylüler, “Ey Hoca, neden çuvalı kendi sırtına yükledin?” şeklinde bir soru yöneltmişlerdir. Hoca şöyle demiş: “Ne yapabilirim ki? Zavallı hayvan zaten üzerime düşeni yapıyor, çuvalı da onun sırtında taşımaya gönlüm razı olmuyor.” Nasreddin Hoca’nın “Ben Zaten İnecektim” Fıkrası
Bir gün Hoca Efendi, pazara gitmek üzere eşeğine biner ve seyahate çıkar. Bir süre ilerledikten sonra, eşek huzursuzlanır ve ardından sıçrayıp zıplamaya girişir. Aynı esnada, Nasreddin Hoca da eşekten düşer. Düşme eylemi gerçekleşse de, etrafında toplanan çocuklar aynı anda haykırmaya başlar: “Nasreddin Hoca eşekten düştü, Nasreddin Hoca eşekten düştü.” Hoca, etrafına bir göz attıktan sonra büyüklerin yokluğunu fark edince, utanç yaşamamak için; “Çocuklar, ben eşekten düşmedim, aslında ben zaten inecektim.” şeklinde cevap verir. Nasreddin Hoca’nın hikayesinin bir parçası olan “Belki Ağaçtan Öteye Bir Yol Düşer” fıkrasında, köydeki çocuklar ona bir şaka yapmayı tasarlamışlardır. Geçerken, uçurtmalarının ağaca takıldığını ifade edip, onu ağaçtan indirmeye ve ayakkabılarını alıp uzaklaşmaya karar vermişler. Planlarını belirleyip sabırla beklemeye koyulmuşlar. Hoca, yola ulaşınca uçurtmalarını bir ağaca asarak gözyaşlarına hâkim olamamış. Bu durumu gözlemleyen Hoca, “Neler oluyor çocuklar?” diye sormuş. Çocuklar ise “Hocam, uçurtmamız ağaca takıldı.” cevabını vermişler. Biz dışarı çıkıp kurtuluş sağlayamadık. “Bize yardımcı olur musunuz?” diye sormuşlar. Hoca derhal, “Elbette,” yanıtını vermiş ve ayakkabılarını çıkararak çantasına yerleştirmiş. Bu duruma hayret eden çocuklar, “Hoca’m, neden ayakkabılarını yanına alıyorsunuz?” şeklinde soru yöneltmişler. Nasreddin Hoca gülümseyerek, “Kim bilir çocuklar, belki de gerçekleştirdiğim bu iyiliğe karşılık olarak Yüce Rabbim bana ağaçların ötesinde bir yol sunar,” diye ifade etmiştir.
