Kilisenin içi sessizdi.

Papaz vaazından aniden durdu, kürsüden indi, kiliseye doğru yürüdü. Kalabalık nefesini tutmuş, herkes ne olacağını merak ediyordu. Hep bekledikleri tepki: kovma, azarlama olabilirdi ama yaşanan çok daha fazlasıydı. Papaz, adama doğru yaklaştı, sırtına nazikçe dokundu ve yüksek bir sesle seslendi:
— Tanrı seni buraya gönderdi, kardeşim. Seni yardım etmek için. Biz aracılığıyla O’nun eli olabilmek için.
Orada durdu, ayakkabılarını çıkardı, onlara uzattı.
— Al bunları, şimdi bizimle dua et. Bugün seni, acını, sokaklarda geçen zamanlarını, seni bu duruma düşüren her şeyi birlikte dualarla taşıyacağız. Ama aynı zamanda kıyafetiyle, duruşuyla seni yargılayanların günahını da. Çünkü Rabbimiz bize komşumuzu sevmesini öğretti.
Bu sözler kilisede bomba etkisi yarattı. İnsanların yüzleri kıpkırmızı oldu; kefaret gibi bir utanç çöktü üzerlerine. Başlarını eğdiler; çoğu gözlerini kaçırdı, birbirine bakmaya cesaret edemediler.
O gün insanlar sadece Allah’a değil, insana dair öğretiyi hatırladı. Çünkü sevgiyi, merhameti, önyargıları aşmayı öğrenmek belki de Tanrı’ya en yakın olduğumuz andır.