Hüküm giymiş bir polis memuru köpeğini son kez görmek istedi

Eski memur Alex Miller yolsuzluk ve yetkiyi kötüye kullanmaktan suçlu bulundu… Söyleyeceğiniz bir şey var mı Bay Miller?”
Alex orada duruyordu, başı eğikti, yumrukları o kadar sıkı sıkıya sıkılmıştı ki eklem yerleri solgunlaşmıştı. Artık kelimeleri duyamıyordu—cümleler onu içten parçalıyormuş gibi hissediyordu.
Lütfen…” diye mırıldandı boğuk bir sesle. “Rex’e veda edeyim… Geriye kalan tek şeyim o. Artık bir ailem yok.”
Odada bir mırıltı yankılandı. Hakim savcıya baktı, kaşları daha da çatılmıştı. Kısa bir duraklamanın ardından hafifçe başını salladı. Birkaç dakika sonra kapı gıcırdayarak açıldı ve Rex içeri girdi—Alman Kurdu, gözleri birçok insandan daha insani görünüyordu. Köpek, sanki bunun sıradan bir gün olmadığını biliyormuş gibi, belirgin bir amaçla hareket ediyordu.
Alex dizlerinin üzerine çöktü, kolları açıktı. Rex ona doğru sıçradı, yüksek sesle sızlanıyordu. Adam kollarını köpeğin etrafına doladı, alnını Rex’in alnına bastırdı.
“Affet beni, Rex…” Alex gözyaşları arasında boğuldu. “Seni hayal kırıklığına uğrattığım için üzgünüm… Masumiyetimi kanıtlayamadığım için üzgünüm…”
Rex’e tutunurken yüzünden gözyaşları süzüldü. Köpek neredeyse bir protesto gibi yumuşakça hırladı ve sonra, uyarıda bulunmadan, ondan uzaklaştı.
“Rex?” diye fısıldadı Alex şaşkınlıkla.
Rex, arkasına bakmadan duvarın yanında duran başka bir memura doğru koştu. Alex’in eski meslektaşıydı—Oliver. Ona karşı tanıklık eden aynı memur. Oliver sakin, hatta stoacı görünüyordu… ta ki şimdiye kadar.
Rex, Oliver’ın tam önünde durdu, derinden, tehditkar bir şekilde hırladı. Tüm mahkeme salonu nefesini tuttu.