Gece yarısı, şehrin sokakları sessiz bir örtüyle kaplanmışken, bir yaşlı kadının ağır torbalarını taşımak için adımlarımı hızlandırdım. O an, sadece yardıma ihtiyacı olan bir insana uzanan el olmanın verdiği huzuru hissettim. Kadının gözlerindeki minnettarlık, karanlıkta parlayan bir yıldız gibi parlıyordu. Ancak sabah güneşinin ilk ışıklarıyla birlikte, hayatımın en sıradan günlerinden biri, korkunç bir kabusa dönüşecekti. Kapımın çaldığını duyduğumda, içimde bir şeylerin kötü gideceği hissi belirdi. Gelenlerin polis olduğunu gördüğümde, içimdeki korku yerini dehşete bıraktı. Cinayetle suçlandığımı duyduğumda, o anki yaşlı kadının yüzü aklıma geldi; bir yardımsever olarak yaptığım şeyin, nasıl olup da böyle karanlık bir olayın merkezine yerleştiğini anlamakta zorlanıyordum.
Hayatın ne kadar karmaşık ve beklenmedik dönüşlerle dolu olduğunu o an bir kez daha anladım. Bir yardımseverlik eyleminin, beklenmedik sonuçlarla dolu bir hikayeye dönüşmesi, evrensel adaletin sorgulanmasına neden oldu. Suçsuzluğumu kanıtlamak için mücadele etmem gerekti bile, derinlerde bir yerde, insanlığın özündeki iyiliğin her zaman bir çıkış yolu olduğunu düşündüm. Bazen, en masum niyetler bile, karanlık bir gölge tarafından sorgulanabilir. Ama ben, bu sürecin sonunda, kendime ve insanlığa olan inancımı kaybetmemeye kararlıyım. Her şeyin ötesinde, bir elin nereye uzandığına ve kalplerin nasıl birleştiğine dair inancımı tazelemenin zamanıdır. Yaşlı kadının gülümsemesi aklımda bir umut ışığı olarak kalacak, belki de adaletin gerçek yüzü, her zaman görünmeyen ama hissedilen bir güçle yanımda olacak.