“Bu ev artık bize ait. Oğlum gitti. Senin yerin… garajda hazır.”
Donakaldım. “Geçici bir şeydir,” diye düşündüm. Ama geçici olan, zaman değilmiş — benmişim.
Garaj soğuktu. Rutubetliydi. Tavandaki ampul bozuktu, geceleri karanlıkta oturuyordum. Battaniyeyi omzuma alıp yalnızlığımla baş başa kalıyordum.Birgün kayınvalidem garaja geldi..
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..