Eşim Konfeksiyon Ustası

Fatma abla, gözlerini yere indirerek yavaşça konuşmaya başladı.
“Zehra Hanım bu hafta biraz kötü durumda… Hastanedeymiş.”
O anda içimde tuhaf bir ürperti hissettim. Komşular arasında bir mırıldanma oldu. Herkes şaşkındı.
“Ne olmuş? Neyinden dolayı hastaneye yatmış ki?” diye sordu Ayşe Hanım.
Fatma abla duraksadı. Sanki ne söyleyeceğini tartıyordu. Sonra başını kaldırdı ve hepimize tek tek baktı.
“Zehra Hanım geçen hafta gece vakti fenalaşmış. Aniden bayılmış. Oğlu götürmüş hastaneye. Orada yapılan tetkiklerde… ilaç kullandığı tespit edilmiş.”
“Ne ilacı?” dedik hep bir ağızdan.
“Yani… sakinleştiriciymiş ama… doktorlar düzenli ve yüksek dozda alındığını söylemiş.”
İçimde bir şeyler kıpırdadı. Çünkü bu anlattığı bana tanıdık geliyordu. Eşim son zamanlarda çok daha sessiz, dalgın, yorgun görünüyordu. Belki… o da böyle bir şey yaşıyordu?
Fatma abla anlatmaya devam etti:
“Doktorlar, Zehra Hanım’ın bir süredir depresyonda olduğunu düşünüyormuş. Kimse fark etmemiş tabii. İçine ata ata bu hale gelmiş. Meğer eşiyle de araları hiç iyi değilmiş. Bizim hiç fark etmediğimiz şeyler varmış hayatında…”
Bir anda içim buz gibi oldu. Zehra Hanım’ın hikâyesi, sanki kendi hayatıma ayna tutuyordu.
Ben de son aylarda her şeyi içime atıyordum. Eşimle konuşamıyordum. Aynı evde iki yabancı gibi yaşıyorduk. Onun gözlerinin içine bakmayalı ne kadar zaman olmuştu?
Ama sonra aklıma tekrar o soru geldi:
Ya beni gerçekten aldatıyorsa?
Bu düşünceyi kafamdan atmaya çalıştım ama başaramadım. O gece eve dönerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Kapıyı açtığımda içeride ışıklar yanmıyordu. Salonda televizyon açık ama kimse yoktu.
Yavaşça içeri girdim. Yatak odasına yöneldiğimde kapı yarı açıktı. Sessizce içeri baktım.
O oradaydı. Bilgisayar ekranına dalmış, farkında bile değildi.
Ama o an gözüme bir şey takıldı.
Bilgisayarın yanında, masanın kenarında duran bir not defteri vardı. Açık bir sayfasında, el yazısıyla yazılmış cümleler…
Ve en üstte, şu cümle:
“Artık bu evde nefes alamıyorum.”