Kapıyı ardına kadar açtım, mahallede herkes duysun diye bağırdım:“Mustafa! Ben yalnızım ama çaresiz değilim! Bana bir daha yaklaşma! Eğer bir adım daha atarsan, seni herkese rezil ederim!”Mahalle sessizliğe büründü. Kadınlar camdan baktı, erkekler kısık sesle konuştular. Mustafa neye uğradığını şaşırdı, dişlerini sıktı ama bir şey diyemedi. Sonunda öfkeyle arkasını dönüp gitti.O günden sonra mahallede dedikodular başladı. “Cemile çok başına buyruk oldu.” “Dul kadın böyle yüksek sesle konuşursa kötü olur.” Ama umurumda değildi. Çünkü ben o gece, sadece Mustafa’yı değil, yıllardır içimde biriken korkuyu da susturmuştum.Ve artık kimse, Cemile’nın üzerine basıp geçemezdi.