Bir cezaevi hastanesi, hem hayatın hem de cezanın iç içe geçtiği bir mekandır. Burada, hayatın en güzel mucizelerinden biri gerçekleşmektedir; bir kadın, dört duvar arasında, özgürlüğünden mahrum olduğu bir ortamda yeni bir hayata kapı aralamaktadır. Doğum sancısı çeken kadının yüzündeki karışık duygular, korku ve umut arasında gidip gelirken, çevresindeki herkes bu anı sessiz bir merakla izlemektedir. Ebe, deneyimli bir profesyonel olarak, bu tür durumlarla sıkça karşılaştığını düşünerek gülümsemekte ve kadına cesaret vermeye çalışmaktadır. Fakat bir anda, odada yankılanan bir çığlık, anın sakinliğini bozar ve herkesin dikkatini üzerine çeker. Ebe, kadının durumunu incelediğinde gördüğü manzara karşısında dehşete kapılmıştır; bu, alışılmadık ve beklenmedik bir durumdur.
Korku dolu çığlığın yankıları, hastane odasında yayılan bir sessizliği bozar ve herkesin kalbinde bir tuhaf gerginlik yaratır. Hayatın döngüsü, bazı durumlarda tahmin edilemez bir hal alabilir; bir kadının sevgi dolu bir evlat doğurma isteği, cezanın karanlığı ile iç içe geçmiş bir kaderin parçası haline gelir. O an, bir yanda hayatın ne kadar kıymetli olduğu, diğer yanda ise özgürlüğün ne kadar soyut bir kavram olduğu hatırlatır. İnsanlık hali, koşullar ne olursa olsun, tüm bu duyguların üstesinden gelmeye çalışmakla başlar. Ebe, dehşeti geride bırakmaya çalışırken, bir yaratıcılığın ve umut dolu bir geleceğin doğduğunu düşünmeden edemez. Her ne olursa olsun, bu kadın için hayat devam etmektedir; kendi hapishanesinde bile sevgiyle dolu bir yolculuğa çıkmak üzeredir. Hayatın karanlık köşelerine ışık tutan bu an, geleceğin belirsizliğine dair bir hatırlatmadır ve belki de en umutsuz anlarda bile umut filizlenebilir. Her bir doğum, yeni bir başlangıçtır; cezaevinin kapılarında, kollarında bir bebekle birlikte, özgürlüğe açılan yeni bir yol arayışıdır.