“Harabe üzerine konduğunda ne dersin?” “Burada yaşayanlar nerededir? derim.” “Ya binaların üzerinden geçerken ne dersin?” “Yazık bu insanlara ki önünde nice güçlükler varken rahat uyumaktadır, derim.” “Gündüzleri niçin çıkmazsın?” “İnsanların kendilerine ettiği zulümlerin çokluğundan…” “Öterken ne dersin?” “Ey gâfil, âhiret yolculuğun için azık hazırla! derim. Ve ‘Subhane Hâliku’n-Nur’ diye zikrederim” Bu konuşma üzerine Süleyman (a.s) şöyle buyurdu: “Kuşlar içinde insanoğluna bu kadar güzel nasihat eden ve bundan daha şefkatli olanı yoktur. Cahillerin ondan nefret etmeleri, onu uğursuz saymaları ne acayip şeydir.” “Ey baykuş, neden topraktan çıkan şeyleri yemezsin?” Baykuş cevapladı: “Çünkü Hazreti Âdem (a.s) topraktan çıkan bir şey yüzünden cennetten çıkarıldı.” “Ya su içmemenin sebebi nedir?” Baykuş yine yanıtladı: “Çünkü Hazreti Nûh’un (a.s) kavmi suda helak oldu.” “Peki, neden insan yerleşimlerinden uzak durup harabelerde yaşarsın?” Baykuş şöyle dedi: “Harabeler, Allah’ın (c.c) mirasıdır, ben de O’nun mirasında yaşarım.” Bu şekilde, baykuşun her hareketinin, geçmişteki önemli olaylarla ve hikmetli öğretilerle bir bağlantısı vardı. Bir kuşun üzerine konduğunda ne dersin? “Burada yaşayanlar nerededir?” diye sorarım. Binaların üzerinden geçerken ne düşünürsün? “Yazık, bu insanlar ne kadar çok zorlukla karşı karşıya kalacaklarını bilmeden huzur içinde uyumaktadırlar,” derim. Gündüzleri niçin dışarı çıkmazsın? “Çünkü insanlar, kendi kendilerine yaptıkları zulmün ağırlığından dolayı dışarı çıkmak istemem,” derim. Öterken ne söylersin? “Ey gafiller! Ahiret yolculuğunuz için hazırlığınızı yapın!” derim ve “Subhane Hâliku’n-Nur” diyerek zikirde bulunurum. Bu sözler üzerine Süleyman (a.s) şöyle dedi: “Kuşlar arasında insanlara bu kadar güzel öğüt veren ve onlara şefkat gösteren bir başka varlık yoktur. Ama ne yazık ki cahiller, bu öğütleri dikkate almazlar ve kuşu uğursuz olarak görürler.” Baykuş, her zaman doğruyu söyler ve bu nedenle uğursuzlukla ilişkilendirilmiştir. Bir gün, baykuş, Hz. Süleyman’a (a.s) selam verdi. Hz. Süleyman selamını aldıktan sonra, aralarında şu şekilde bir konuşma geçti: “Ey baykuş, neden topraktan çıkan şeyleri yemezsin?” Baykuş cevapladı: “Çünkü Hz. Âdem (a.s) topraktan çıkıp cennetten çıkarıldığı için, ben de topraktan çıkan şeyleri yemem.” Hz. Süleyman sordu: “Peki, neden su içmezsin?” Baykuş: “Çünkü Nuh (a.s)’ın kavmi suda boğuldu. O yüzden suyu içmem.” “Sürekli harabe yerlerde yaşarsın. Neden böyle?” diye sordu Süleyman (a.s). Baykuş yanıtladı: “Harabeler, Allah’ın (c.c) mirasıdır. Ben de bu mirasta yaşarım.” “Sürekli harabelere konduğunda ne söylersin?” diye sordu. Baykuş: “Burada yaşayanlar nerede? derim.” “Ya binaların üzerinden geçerken?” diye sordu Hz. Süleyman. Baykuş şöyle dedi: “Yazık bu insanlara ki, önlerinde büyük zorluklar varken, hala rahatça uyuyorlar.” “Ve gündüzleri neden dışarı çıkmazsın?” Baykuş: “Çünkü insanların birbirine yaptığı zulüm o kadar çok ki, gözlerimden gündüz ışığına tahammül edemem.” “O zaman, ötüşlerin neyi ifade eder?” diye sordu Süleyman (a.s). Baykuş: “Ben insanlara, ‘Ey gafiller! Âhiret yolculuğunuz için azık hazırlayın!’ diyerek uyarırım. Ve ‘Subhane Hâliku’n-Nur’ diye zikrederim.” Bu konuşmayı dinleyen Hz. Süleyman (a.s) şöyle dedi: “Kuşlar arasında insanoğluna böylesine değerli nasihatler yapan, bundan daha şefkatli bir başka kuş yoktur. Ama ne gariptir ki, cahil insanlar onu uğursuz sayıp ondan nefret ederler.”
