Torunumun Umarım o da öyle yapar dediğini duydum

80.000 dolarlık düğün ödemelerini tamamlarken torunumun “Umarım büyük günde uzak durur,” dediğini duydum. Gülümsedim, telefonumu bıraktım ve fonlamayı sonlandırdım… “Umarım düğünden önce ölür de artık onunla uğraşmak zorunda kalmam,” dedi torunum Jessica. “O zaman mirası da alırım ve gerçekten istediğim düğünü planlayabilirim.” Her şeyi değiştiren sözler bunlardı. Kendi torunumun benim hakkımda söylediği, asla duymamam gereken sözler. Sessiz bir Salı öğleden sonrası mutfağımda oturmuş, Jessica’nın hayalindeki düğünün son faturalarını incelerken oturma odasından gelen sesini duydum. Telefondaydı, ses tonu rahattı. Orada olduğumun farkında bile değildi. “Bu düğünün bitmesini sabırsızlıkla bekliyorum,” diye iç çekti. “Büyükannem her şey hakkında fikrini söylemeye çalışıyor. Çok utanç verici. Arkadaşlarım neden bu kadar karıştığını soruyor.” Yüreğim sızlamaya başladı ama kendi kendime onun sadece stresli olduğunu söyledim. Sonra kahkahasını duydum; eskiden bana büyük bir neşe veren bir sesti bu. “Kulağa korkunç geliyor biliyorum ama en azından birikmiş bir milyon doları olmalı. Şimdi ölse, o parayı alırım, üstelik onun müdahaleleriyle uğraşmak zorunda da kalmam.” Sessizce ayağa kalktım, ev ofisime yürüdüm ve iş dosyalarımı içeren dosya dolabımı çıkardım. Yirmi yıl restoran işletmek bana sözleşmeleri dikkatlice okumayı öğretmişti. Düğün sözleşmelerini karıştırırken, Jessica’nın hiç anlamaya tenezzül etmediği bir şeyi fark ettim. İlk başta, böylesine önemli bir etkinliği planlamanın stresi olduğunu düşünerek geçiştirdim. Düğün bitince her şeyin normale döneceğinden emindim. Ama kulak misafiri olduğum konuşma her şeyi değiştirdi. Hoş bir rüyadan acı bir gerçeğe uyanmak gibiydi. Jessica sadece stresli değildi; nankördü ve daha da kötüsü, gitmemi istiyordu. Sonraki birkaç günü duyduklarımı düşünerek geçirdim. Kalbimdeki acı, onun bu davranışına izin verdiğimi fark etmemle daha da arttı. Ona minnettarlığın ve saygının değerini öğretmeden her şeyi vermiştim. Yutması zor bir gerçekti ama artık değişim zamanıydı. Yeni bir kararlılıkla harekete geçmeye karar verdim. Her satıcıyla iletişime geçtim ve tüm sözleşmeleri iptal ettim. Düğün iptal edildi ve para başka yere aktarıldı. Bunun bir kargaşaya yol açacağını biliyordum ama gerekliydi. Jessica’nın sevgi ve paranın doğuştan gelen hakları olmadığını, değer verilmesi ve saygı duyulması gereken hediyeler olduğunu anlaması gerekiyordu.