Her akşam kocam iki saat boyunca kendini kilitleyip banyo içinde kalıyordu

Bir gece uykuya daldığını fark ettiğim anda fırsatı değerlendirdim. El fenerini aldım, ışığı açmadan sessizce banyoya girdim. Her şey çok normal görünüyordu: tertemiz fayanslar, beyaz küvet, tanıdık sabun kokusu. Fakat bir an tuvaletin arkasındaki duvarda kırıklar ve çizikler fark ettim—yakın zamanda banyoyu yenilemiştik, burası nereden hasar aldı?
Fayansa dokundum, oynadı. Bir hareketle parça yerinden çıktı ve karanlıkta bir delik ortaya çıktı. Kalbim yerinden çıkacak gibi oldu. Elimi uzattım ve içinde plastik poşetler olduğunu hissettim. Ellerim titreyerek ilk poşeti çıkardım, ardından diğerini. Açtım… Ve içeride gördüklerim karşısında neredeyse bayılıyordum: Mücevherler—yüzükler, bilezikler, kolyeler… ama hepsi kahverengi-kırmızı lekelerle kaplıydı. Kurumuş kan. Bir yüzüğe yapışmış bir tutam saç bile vardı.
Mide bulantısıyla kendimi zor tuttum. Gördüklerimi hızla tekrar torbalara koydum, delikte gizledim ve fayansı yerine yerleştirdim.
O akşam aynı yatakta uzandım, nefesini dinleyerek gözümü kapamadan geçirdiğim saatlerin her anında o kanlı hatıralar zihnime dolup taşıyordu. Yatakta yatan adamın bir cani olduğunu anladım.
Sabah sessizce toparlandım, eşyalarımı çantama attım, kapıyı sertçe çarpıp çıktım ve doğrudan polise gittim. Onu bir daha görmedim; ama eminim ki yakalanmıştır.