Evde, sessizliğin hüküm sürdüğü saatlerde

Fakat birkaç gecedir, bu huzur bulanıklaşıyordu. Sandy, her gece aynı saatte kızın odasında beliriyor, bir süre sonra sessizce hırlıyor, tüyleri dikleşip görünmez bir tehdit gibi duruyordu. Başta aile bu durumu yaşlılığın getirdiği değişime ya da garip bir huyun eseri sanmıştı.
Ta ki bir gece, annesi keskin bir hırlamayla uyandığında önüne gelen manzarayla dondu: Sandy, kızın beşiğini çevreleyerek, sırtı kambur, bakışları odadaki karanlığın içinde titreşerek – hırlıyor, kalkan oluyordu. Kalbi sarsılan kadın, çocuğunu korkuyla kollarına alarak odadan fırladı. Kedi hakkında kaygı artmış, onu bir barınağa vermeyi bile düşünmüşlerdi.
Ancak bu karanlık ihtimalden önce, bebeğin odasına bir kamera yerleştirmeye karar verdiler. Ertesi sabah videoyu izlediklerinde dehşetle durakladılar: Saat tam ikiyi geçiyordu. Beşiğin kenarından, korkutucu bir canlı usulca sürünerek çıkmıştı—karanlık, küçük ve katı bir şey… Pancırlar ayrıntılı, tüyleri diken diken edici… Sandy zaman kaybetmeden harekete geçip bu ürpertici yaratığın önüne geçmiş, tıpkı küçük bir koruyucu gibi, hırlayarak onu kızdan uzaklaştırmaya çalışmıştı. Korkak canlı, panik içinde tekrar çıkıp gitti.
Bunun üzerine evin temelleri ve bodrumu uzman ekiplerce incelendiğinde ortaya çıkan gerçek ürkütücüydü: Evde, kimsenin fark etmediği bir akrep kolonisinin yerleştiği anlaşıldı. Sıcaklık ve mevsimsel hareketlilik, bu zararlı canlıları içeriye yöneltmişti — ve sadece Sandy bunların varlığını hissedip harekete geçmişti.
O andan itibaren Sandy, evin bir sevimli arkadaşı olmaktan öte, gerçek bir kahraman olarak görülmeye başladı. Her gece sessizce uykuya dalan bebeğin yanında duruyor, görünmez tehlikelere karşı sessiz bir koruyuculuk görevini sürdürüyor, fark edilmemişi gören bir sadakat sergiliyordu.